Één, twee of drie?

Meestal is het wel duidelijk, maar anders kan het zorgen voor ongemakkelijke, maar soms ook komische situaties. Van de week zag ik twee meiden op het station die elkaar begroetten. De een wilde één zoen geven, terwijl de ander echter voor de drie ging. Conclusie: een wat ongemakkelijke situatie, waarbij het ene meisje al gestopt was en de ander nog half tegen haar aan stond. Zo probeerde ze er toch nog twee van te maken om haar anders wat intieme houding te verklaren.

Hoeveel kussen we iemand geven bij het begroeten, hangt onder andere af van je subcultuur, relatie met de ander en de context. Rond 1950 was het meestal gebruikelijk om één zoen te geven. In de tussentijd zijn dat er twee geworden en nu is drie de standaard. What’s next? Een tongzoen van de hele visite?

Niet alleen het aantal kussen kan voor verwarring zorgen, maar ook de kant waar we beginnen. Voordat we kussen kijken we de ander aan. Met de richting waarin we daarna onze ogen draaien, geven we aan aan welke kant we beginnen. Dit gebeurt overigens heel subtiel, waardoor we het niet bewust waarnemen. Hier gaat het echter nog wel eens fout en dan is het de kunst om niet met je neus tegen die van de ander aan te botsen of diegene op de mond te kussen. Tenzij dat stiekem je bedoeling was..