(Opdracht: schrijf over een niet al te succesvol gesprek in een ver vreemd land.)
Je hebt niet altijd woorden nodig om iets over te brengen. Lichaamstaal spreekt vaak al voor zich, en omdat dat meestal onbewust gebeurt, wordt het geloofwaardiger gevonden dan de woorden die je zegt. Een belangrijke vorm van communicatie dus, en voor mij als aankomend communicatieprofessional iets interessants om me in te verdiepen en dit met jou te delen!
maandag 12 december 2011
Cultuurcrisis
Tom: “Gaat het weer een beetje? Dat was een flinke klap die je kreeg.” Sander: “Wat is er gebeurd? Waarom lig ik hier op de grond en wat doen al die raar uitziende mensen hier?” Tom: “Die verkoper heeft je een flinke mep verkocht, waardoor je even buiten westen bent gegaan. En die mensen zijn Uruguayanen. We zijn op vakantie, weet je nog?” Sander: “Maar waarom heeft hij mij in vredesnaam op mijn gezicht geslagen dan? Ik kan me niet herinneren dat ik iets verkeerd heb gedaan.” Tom: “Het zit zo: wij kwamen binnen in deze tassenwinkel, omdat je een souvenir voor je vriendin wilde kopen. We raakten al snel in gesprek met de verkoper, maar ik kan niet bepaald zeggen dat Engels spreken zijn beste kwaliteit is, dus het was meer met handen en voeten praten. Het ging mis op het moment dat jij tevreden was met de voorgestelde prijs en een oké-gebaar met je hand maakte. In Uruguay is dat schijnbaar een gebaar om homoseksuelen op een vervelende manier te beledigen. Ik weet het, zijn roze shirt deed anders vermoeden, maar de man schijnt op vrouwen te vallen en waardeerde dit dan ook niet bepaald.”
Labels:
Cultuur,
Schoolopdracht
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten